2008 yılında Pittsburgh’ta kurulmuş olan ve çoğunlukla müziklerinde, metalcore, hardcore punk, endüstriyel metal duymaya alışık olduğumuz Code Orange grubunun, 29 Eylül 2023 tarihinde yayınlamış olduğu ve bence modern heavy metal müziği adına şapka çıkarttıracak bir albüm olan, grubun beşinci stüdyo albümü “The Above”u birlikte inceleyeceğiz.

Eğer grubun 2020 yılında çıkmış olan ve Grammy Ödüllerinde “Best Metal Performance” kategorisinde aday gösterilmiş dördüncü albümleri “Underneath” in gazıyla yine aynı saldırganlıkta yeni bir albüm bekliyorduysanız sizi hayal kırıklığına da uğratabilir. Çünkü Underneath, içinde endüstriyel ögeleri bulunduran, baştan sona fazlasıyla saldırgan ve gürültülü bir albümdü. Bu beklentiyle “The Above” albümüne yaklaşmak, beklentinizi karşılamaya yetmeyecektir. İçinde yine aynı öfkeyi barındıran şarkılara yer verse de, albümün geneli size güzel bir ramen sunuyor. Ve bir ramenin sadece noodleını yiyip bırakmak istemezsiniz.

“Never Far Apart” şarkısı ile albümün açılışını yapıyoruz. Şarkı ilk başta oldukça kasvetli bir endüstriyel şarkı olarak Jami Morgan’ın vokalleri ile başlıyor ama nakaratta Reba girince şarkı bizi ters köşeye yatırıyor. Reba’nın vokallarine ise arkada piyano melodisi eşlik ediyor. Ve sonra tekrar kasvetli havasına geri dönen şarkı bize aslında albümün geri kalanında karşılaşacaklarımız için epey fikir veriyor.

Albümün ikinci şarkısı “Theatre Of Cruelty”,  glitchli bir elektronik ritim ve bir tür hiperpop vibe vererek sürüklenen bir atmosfer ile açılıyor. Şarkı ilerledikçe tehditkar bir metalcore parçasına dönüşüyor.

Albümün üçüncü şarkısı “Smashing Pumpkins” grubundan Billy Corgan’ın da yer aldığı, albümün şuan için spotifyda en çok dinlenmiş olan şarkısı “Take Shape”. Şarkı kesinlikle bir Code Orange şarkısı olduğunu hissettiriyor. Şarkı, bireysel özgürlüğe mani olan ve sizi geleneklere sıkıştıran muhaliflere karşı bir protesto olarak öne çıkıyor, adeta bir direniş simgesi, bir isyan çığlığı. Şarkının klibini de muhakkak izlemenizi öneririm. Billy Corgan akustik gitar eşliğinde “Spread your wings / show us who you are” dedikten sonra Morgan kendini bir gökdelenin tepesinden aşağı bırakıyor ve son nakarata epey gaz bir şekilde geçiş yapıyor.

Dördüncü şarkı “The Mask Of Sanity Slips”. Kasvetli, çamurlu düşük akortlu rifflerle harmanlanmış bir parça var önümüzde. Code Orange bize burada daha alternatif metal yönlerini göstermekte. Şarkının ortalarında giren nu metalden aşina olduğumuz gitar ciyaklatmalı melodi ile birlikte şarkı daha farklı bir kimliğe büründükten hemen sonra tekrar bir geri dönüş yapıyor. Bol zikzaklı bir şarkı diyebiliriz “The Mask Of Sanity Slips” için.  Şarkıyı son olarak ise “I am not living, I’m asleep” sözerleriyle kapatırken, bu sırada arkada çalan melodi daha sonra albümün son şarkısı ve albüme ismini veren şarkı olan “The Above”da tekrar karşımıza çıkacak.

Ve geldik benim kişisel olarak favorim olan ve albüm 2023 yılının sonlarına doğru çıkmış olmasına rağmen gün içinde fazlasıyla loopa aldığım için, yıl boyunca en çok dinlediğim şarkılar arasına girmeyi başaran albümün dördüncü şarkısı “Mirror”. Şarkı bir metal şarkısı kesinlikle değil, daha çok alternatif rock diyebiliriz. Karamsar melodiler, ve hüzünlü Reba vokalleri şarkı boyunca devam ediyor. Rebanın bu vokalleri, diğer şarkılarda sahnede gitar çalarken gösterdiği o agresif tavırlarıyla aşırı tezat düşüyor. Açıkçası bu durumu seviyorum. Bir kalıpta olmadığını ve yeri geldiğinde sergileyebildiği en iyi yanlarını bize göstermekten çekinmeyen bir duruş. Evet, gitar çalan agresif kişi de Reba’nın bir parçası ve bu hüzünlü vokalleri bize söyleyen de. Mirror’ın klibini de en az şarkı kadar beğenmiş durumdayım. Klipteki animasyonlar yine grubun içinde multi-enstrümantalist olan “Eric ‘Shade’ Balderose” tarafından yapılıyor. Ve kesinlikle seyir zevki yüksek bir iş çıkartmışlar.

Albümün altıncı şarkısı “A Drone Opting Out Of The Hive”. Şarkı için sludgecore demenin yanlış olmayacağı kanaatindeyim. Yüksek saldırganlık gösteren vokaller, düşük akortlu ve distortionlı gitarlar ve yavaş tempo bizi çamura buluyor diyebiliriz.

Yedinci şarkı “I Fly”. Yine bir Reba vokali ile birlikteyiz. Ne yalan söyliyim vokalde Reba’yı duymak bana heyecan veriyor. Şimdi bizi ne bekliyor diyerek şarkı gözümde büyüyor ve ondan çok fazla şey bekliyorum. Jami Morgan bir röportajında bu şarkı için “Alice in Chain’in endüstriyelle buluşması gibi düşünüyorduk.” demiş. Bence bu “I Fly”ı gayet iyi anlatıyor.

Yerli yersiz birden aklıma gelip “I don’t wanna change / I don’t wanna change / I don’t wanna” diye bağırma ataklarımın sebebi olan ve albümün sekizinci şarkısı olan o şarkı “Splinter The Soul”. Jami ile Reba vokalleri birlikte güzel üstlenmişler ve şarkı çok daha güçlü olmuş.

Albümün dokuzuncu şarkısı olan “The Game”. Güçlü gitar riffleri ve armonik cıvıltılarıyla birlikte Jami’nin brutal gang vokalleri birleşince kesinlikle ortaya en sert Code Orange şarkılarından birisi çıkmış. Jami’nin bu muazzam vokali ile müziğin dinleyicide daha güçlü ve çarpıcı bir etki bırakmasına yardımcı olduğu söylenebilir.

Albümdeki bir başka güzellik “Grooming My Replacement”. Şarkı baştan sona kendinden emin bir şekilde biz Code Orange şarkısıyız ve biz buyuz diyor. Yine bugüne kadar ki en sert soundlarını bizlere sunmaktan çekinmemişler. Şarkı sözleriyle, vokal tarzıyla, riffleriyle, her yönden bizlere gaddarca bir tavır sergiliyor ve gaddarlık Code Orange müziğinin olmazsa olmazı. Şarkı 2 dakika 54 saniye ile albümün en kısa şarkısı ama her anı dolu dolu demek de yanlış olmaz.

Daha alternatif tonlu bir başka Reba şarkısı olan, albümün on birinci şarkısı “Snapshot”. Sizlerle paylaşmak isterim ki aktör olarak Robin Williams’ı çok severim ve diskografisini baştan sona izledim. Ve şarkının teması tamamen onun başrol olarak oynadığı, yalnız bir fotoğraf baskıcısını anlatan “One Hour Photo” filminden oluşmakta. Bunu öğrendikten sonra bu kişisel zevkimden dolayı Code Orange’a olan hayranlığım tabiki de daha da arttı. Şarkı kesinlikle diğer şarkılar arasında sıyrılmayı başarıyor ve  Code Orange’ın yaptığı en farklı şarkı diyebiliriz.

Açıkçası son üç şarkının albümün en zayıf yeri olduğunu söyleyebilirim. Kesinlike kötü değiller fakat bence konum olarak yanlış yerdeler. Albümün bir miktar ivmesini kaybettirmiş durumdalar. Ayrı ayrı inceleyecek olursak, bu üçlüde tabiki Code Orange yine kalitesini gösteriyor.

Albümün on ikinci şarkısı “Circle Through” ve on üçüncü şarkısı “But A Dream…”de clean vokalli Jami Morgan görüyoruz ve bunu duymak çok hoş.

Ve albüme adını veren ve albümün son şarkısı “The Above”. Şarkı yukarıda da bahsettiğim üzere, albümün dördüncü şarkısı olan “The Mask Of Sanity Slips” şarkısının bitişindeki melodi ile başlıyor. Jami Morgan bu şarkı hakkında “Bu kesinlikle en sevdiğim şarkılardan biri. Benim için şimdiye kadar yazdığım en kişisel şarkılardan biri.” diyor. Muhakkak öyledir ama doğrusunu söylemek gerekirse bana bunun çok geçtiğini söyleyemeyeceğim.

Albüm kapağına gelecek olursak, bence baktıkça daha da güzelleşen bir albüm kapağı. Hele albümü baştan sona dinlerseniz güzelliğine güzellik katıyor. Tasarım Autumn Morgan’a ait. Kapaktaki fotoğrafı ise Tim Saccenti çekmiş.

Çelişkilerle dolu müthiş bir albüm diyebiliriz “The Above” için. Albüm o kadar fazla türü barındırıyor ki özetlemek kesinlikle imkansızdı. Ben de elimden geldiğince her şarkıyı tek tek değerlendirmeye çalıştım. İçinde “Hardcore Punk – Metalcore – Nu Metal – Grunge – Alternatif Metal – Alternatif Rock – Hard Rock – Endüstriyel Rock – Hip Hop” ne ararsanız bulabileceğiniz bir albüm olmuş. Pittsburgh’un bıçkın çocukları ellerini korkak alıştırmamış ve fazlasıyla bonkör bir albüm sunmuş bize. Albüm benim için 2023 yılının en iyi albümü. Bu albüm Code Orange’ın kariyerinin önemli işlerinden biri kesinlikle. Bundan sonra daha farklı bir Code Orange izleyeceğimizi düşünüyorum ve bir sonraki işlerini sabırsızlıkla bekliyorum. 

İncelememi şuan için aktif Code Orange üyelerini yazarak bitiriyorum.

Jami Morgan – Vokal

Dominic Landolina – Gitar

Reba Meyers – Gitar, Vokal

Joe Goldman – Bas Gitar

Eric Balderrose – Multi Enstrümantalist

Max Portnoy – Davul