13 yıl önce ortadan kaybolan progresif metal grubu Dååth, ”The Deceivers” albümüyle müziğe geri döndü. Albüm, Metal Blade’le 3 Mayıs 2024’te yayınlandı. Dååth eskisinden daha güçlü geri dönmüştü, eğer Dååth’ın her albümü cevher değerindeyse o zaman “The Deceivers” koltandı, nadide ve güçlü, tıpkı saf hale getirilen koltanın değişimi gibi “The Deceivers” da Dååth’ı değiştirmişti. Grup artık tanınmaz haldeydi.

Kadrosu radikal bir değişikliğe uğramıştı, albümde hepsiyle ayrı ayrı çalışan bir sürü konuk gitarist vardı, prodüktör masasındaysa Dååth’ın kurucusu ve değişmeyen üyesi Eyal Levi oturuyor. Albüm hile ve kişisel arınma hakkında, “The Deceivers”ın albüm kapağı illüstratör Adrian Baxter’ın kaleminden.

 “The Deceivers”ın ilk şarkısı “No Rest No End”, albümün orkestrasyon ve synthlerini yazan, ödüllü besteci Jesse Zuretti, Barok döneminin en önemli enstrümanı klavseni başarıyla gitar solosuyla birleştirirken, grubun yeni gitaristi Rafael Trujillo ve şarkının konuk gitaristi Spiro Dussias soru-cevap şeklinde solo çalıyor. Akılda kalıcı bir chorusu olan “No Rest No End” aynı zamanda Levi’nin çalmayı en sevdiği şarkılardan biri.

İkinci sırada “Hex Unending” var, gerçekçi orkestrasyonu, bir death metal şarkısında bir kusur olarak görülebilirken diğer enstrümanlarla o kadar uyumlu ki, Japon onarma sanatı kintsugide altının kırılan bir porseleni tamir etmesi gibi şarkıyı eşsiz yapıyor. Dan Sugarman’dan konuk solo dinlediğimiz şarkının müzik videosunda da onu görebilirsiniz, “Hex Unending” bence albümün en başarılı şarkısı.

Üç numara, “Ascension” Trujillo bu şarkıda gitar riffleriyle, gruba dahil olan baterist Krimh’i taklit ediyor, “Ascension”ın konuk solosunu Dean Lamb çalıyor ama onun seviyesinde bir gitaristin solo yazımında daha seçici bir işçilik beklerdim, yine de “Ascension” albümün en güçlü choruslarından birine sahip.

Dördüncü şarkı “With Ill Desire”, rifflerindeki ani dalgalanmalarıyla albümün en sürükleyici şarkısı bu yüzden nasıl bittiğini anlamıyorsunuz.

Beş numara, “Silent Foray” albümün en uzun şarkısı, özellikle introdaki synthi daha uyumlu yazılabilirdi “Silent Foray” Zuretti’nin en iyi işi değil, şarkının konuk gitaristi Scar Symmetry’den Per Nilsson.

 “Silent Foray”i atladıysanız “Unwelcome Return”ü dinliyorsunuz, clean introdan sonra bu albümde orkestrayla yazılmış en güzel death metal şarkısı, kendinizi orkestrasyonu söylerken yakalayabilirsiniz.

Yedi numara “Purified by Vengeance”, Levi’nin çağrı-cevap şeklinde yazdığı leadleri şarkıya tritone sounduyla verdiği hisle sırtında taşıyor, konuk soloyu Mark Holocomb’dan dinliyoruz. “Purified by Vengeance”kelime seçimiyle “The Deceivers”ın en başarılı şarkı sözlerine sahip.

Sekizinci şarkı “Deserving of the Grave”, şarkının ilhamını Zuretti’den emaille, sevdiği birinin ölümüne tanık olduğu gün alan Levi’ye göre “Deserving of the Grave” albümün en karanlık şarkısı, vokalist Sean Zatorksy’nin “as a killer” tekrarlamasının aklınızda kalması için şarkıyı ikinci kez dinlemenize gerek yok. Jeff Loomis zarif bir soloyla şarkıya konuk olmuş ve bence o gün Levi’nin neler hissettiğini biliyordu.

Son şarkı “Into Forgotten Dirt” Zatorsky’nin vokalleri kaydetmesi en zor şarkılardan biri, Trujillo’nun gitar solosu canlı, oyuncu ilk dinlediğinizde yüzünüzde bir gülümseme belirirken albüm sonlanıyor.

 “The Deceivers”taki şarkılar şimdiden kayıt ve prodüktörlük okullarında ders olarak okutuluyor. “Müzik zamansızdır ama kayıt teknolojileri öyle değil.” Eyal Levi Player’s Pick Podcast’te böyle diyor ama “The Deceivers” bence uzun bir süre modern prodüktörlüğün en önemli model vakası olacak.

Irmak Gündüz