Multi-enstrümantalist Kathrine Shepard’ın 2014 yılında Sylvaine adıyla yola çıktığı tek kişilik projesi, oldukça bireysel temalardan ilham alan 4. albümü Nova ile Mart ayına giriş yaptı.

Kathrine’in “duygusal arınma” olarak belirttiği, yeniden doğuşu simgeleyen Nova, insan biçiminin sınırlarında açık kapılar arayan atmosferik bir void-gaze deneyimi sunuyor. 2018’de çıkardığı black metale kayan Atoms Aligned, Coming Undone’a kıyasla çok daha sakin bir tavrı olan Nova, Kathrine’in Sylvaine kimliğiyle tamamen iç içe geçtiği, zaman zaman agresifleşen bir yapıya sahip olsa da genel olarak durgun bir albüm. Wistful ve Atoms Aligned, Coming Undone albümlerindeki black metal agresifliğine Nova’da çok az rastlıyoruz fakat özellikle vokal konusunda Nova’nın çok daha belirgin anları var. Sylvaine’in müziğindeki duygusal fırtınalar bu kez enstrümandan çok vokalin katmanlı yapısıyla yumuşak bir esinti yaratıyor. Kathrine’in sesindeki tılsım ve nordik tınılar, Nova’daki duygusal yoğunluğu çoğu zaman enstrümanlara bağlı kalmadan, tek başına taşıyor.

Yazının başında da değindiğim gibi bireysel temalardan ilham alan; duyguları, iç çatışmaları, yası, üzüntüyü ve hayatın gelip geçiciliğini yansıtan Sylvaine, 2019’da üzerinde çalışmaya başladığı Nova’yı bu duyguların en yoğun olarak işlendiği albümü olarak gösteriyor. Albüm
kapağındaki nü görüntünün yanı sıra, ilk şarkı “Nova” daki, en bireysel enstrüman olarak tanımlayabileceğimiz sesin kullanımıyla bu oldukça bireysel albüme giriş yapıyoruz. İlk şarkının bir diğer özelliği ise tamamen anlık gelişen, uydurma bir dil kullanılmış olması. Bu şekilde de
dilin ötesinde ve sınırları aşan, tamamen bireysel ve içten olan duygular yansıtılabilmiş.

“Nova” nın büyüleyici esintisinden sonra bildiğimiz sulara geri dönüyoruz. “Mono No Aware” de albümün geri kalanında çok sık rastlamayacağımız blastbeatler ve agresif yerler var. Davulda Sylvaine’in canlı performanslarında da sahne alan Dorian Mansiaux’ın performansı şarkının
yükseliş anlarını bir üst seviyeye taşırken, Kathrine’in atmosferle bütünleşen yumuşak sesi ve çığlıklarının yarattığı düalite, aktarılmaya çalışılan duyguların içine hapsediyor.

“Nowhere, Still Somewhere” de aklımıza kazınan melodiyle biraz durulduktan sonra Kathrine’in besteciliğinin öne çıktığı, 12 dakikalık süresinin hakkını veren kompozisyonu ile albümün ortasında bulunan “Fortapt” geliyor. Vokal armonisiyle temel atılan atmosferin üstüne inşa edilen riffler katmanlaşıp screamlerle bütünleşiyor. Şarkının ikinci yarısındaki yükselişten sonra yine vokalin atmosferi yönettiği bir kapanış yapılıyor.

Gelelim Nova’nın en çarpıcı anlarından birine: “I Close My Eyes so I Can See”. Nova için bir özet niteliğinde aslında bu şarkı. Bir yandan Wistful ve Atoms Aligned, Coming Undone’dayaratılan Sylvaine’in daha katmanlı atmosferini ve agresif yanını sergilerken, öte yandan da Silent Chamber, Noisy Heart’daki vokal yapısını ve melodikliği benimsiyor. Duygusal yoğunluğu bütün çıplaklığıyla ortaya koyan melodik yapısıyla, gerçekten de gözlerinizi kapattığınızda görebileceğiniz ve hissedebileceğiniz bir sakinliğin içinde buluyorsunuz kendinizi. Sylvaine’in bu oldukça bireysel hikayesini (en sondaki bonus şarkı “Dissolution”ı saymazsak) “Everything Must Come to an End” sonlandırıyor.

Albümün kapanışında Sylvaine’e SAOR kemancısı Lambert Segura ve çellocu Patrik Urban “Nostarion” eşlik ediyor. Şarkının sonlarına doğru Kathrine’in sesinin terk ettiği hüzün yaylılarda tekrar kendini buluyor. Atoms Aligned, Coming Undone’da dinlediğimiz Alcestvari blackgaze esintilerinden sonra Nova’nın shoegaze ve dreampop’a kayan atmosferi, Sylvaine’in metal listelerinde bulunması konusunda farklı görüşler yaratmış olsa da böyle bir kategorize etme ihtiyacının lüzumsuz olduğunu düşünüyorum. Zaten bu kadar bireysel bir proje belli kalıplara sığdırılabilecek olsa Sylvaine’in yansıtmaya çalıştığı duygular bir noktada belli bir tarzın sınırlarının ilerisine geçemeyip, dinleyiciye de ulaşamazdı.

Nova, vokal açısından oldukça hareketli, duygusal açıdan yoğun ve ne kadar önceki albümlere kıyasla sakin ve yumuşak kalmış olsa da akla kazınan, kendinizi mırıldanırken bulabileceğiniz ve dönüp dönüp tekrar dinlemek isteyeceğiniz şarkılara sahip bir albüm.

Günce Yöndem